Onlangs schreef een vroegere schoolvriendin mij: “Ik zou muziekjuf worden en jij zou naar Italië gaan wonen”. Wat vliegt de tijd, het is al weer eind november, mijn droom is werkelijkheid geworden en ondertussen woon ik al 15 jaar in Italië. Ik herinner mij het nog alsof het gisteren was, toen ik samen met mijn vader naar Desenzano del Garda reisde.  Het was een zonnige novemberdag en bij de afrit van de autosnelweg stonden we meteen in de file.  Ik dacht al aan de drukte van zomermaanden. Waarom ben ik eigenlijk naar Italië verhuisd ? Ik had zeker geen lijsten gelezen met 5, 10 zelfs 100 redenen waarom ik in Italië zou moeten wonen !  Social media bestonden nog niet, de internetverbinding was veel trager en je kon nog plaatsjes en dingen zelf ontdekken zonder al bijna alles op voorhand gelezen te hebben. Ik volgde gewoon de stem van mijn hart, zoals Susanna Tamaro dat zo goed beschrijft in haar boek Va dove ti porta il cuore. Italië woonde immers al zo lang in mijn hart en ik had al heel wat streken van Italië bezocht. Het Gardameer en omgeving had ik nog nooit gezien, maar een stukje Italië, waar dan ook, volstond om mijn droom waar te maken.   Het was zeker geen avontuur want daarvoor was en is mijn liefde voor Italië veel te groot.  Ik had er wel voor gezorgd dat ik een job had (dit is een must voor wie vandaag de stap zou willen zetten).  Dankzij de multinationale onderneming waar ik in België voor werkte kon ik namelijk aan de slag in een Italiaans filiaal op een 30 km van het Gardameer.

Ik was vertrouwd met de lange afstanden, maar wist niet dat ik ook in Noord-Italië niet op het openbaar vervoer kon rekenen.  De residence in Desenzano del Garda ruilde ik dan ook al gauw voor een eigen appartement in Castiglione delle Stiviere ten midden van de Colline Moreniche of de Morenische heuvels ten zuiden van het Gardameer.  Het was er rustiger dan aan het meer, maar er toch niet zo ver vandaan en ook het kantoor en de omliggende kunststeden, Mantova, Brescia en Verona waren goed bereikbaar.

Het appartement in Castiglione delle Stiviere.

Al vlug werd me duidelijk dat op vakantie gaan, bij vrienden verblijven of een business trip maken helemaal iets anders zijn dan vast in Italië wonen.  En ja, je kent hier best iemand, wil je met alles – verblijfsvergunning, la carta sanitaria of medische kaart,… ja zelfs voor het openen van een bankrekening – zo vlug mogelijk in orde zijn.  De hulp die mijn werkgever me gaf bij het settelen was dan ook meer dan welkom. 15 jaar later is er weinig of niets veranderd, dat ondervond ik onlangs bij de aanvraag van een nieuwe identiteitskaart.  Het vraagt ook allemaal veel meer tijd, ma non si può cambiare, la burocrazia italiana, maar de Italiaanse bureaucratie kan je niet veranderen, die maakt gewoon deel uit van de levensstijl. In het begin heb ik mij wel eens alleen gevoeld – mijn collega’s konden ook niet altijd met mij op stap gaan of leuke feestjes organiseren – maar mijn passie voor de Italiaanse kunst en cultuur was mijn trouwste partner.  Alle vrije tijd gebruikte ik om de streek te verkennen en ik vroeg me af waarom ik dit alles niet eerder had ontdekt. De liefde voor il Bel Paese werd nog groter toen ik Mauro leerde kennen.  Ik ging gretig in op zijn aanzoekjes om samen iets te gaan eten.  Hij kende heel wat plekjes waar we samen lekker konden lunchen of dineren, het was overduidelijk dat de liefde door zijn maag gaat.  Bovendien is hij geen macho, geen moederskindje, geen ijdeltuit (het zogezegde stereotype van de Italiaanse man) en hij houdt helemaal niet van voetbal ! Dat intrigeerde me en ik wist meteen dat ik niet snel naar België zou terugkeren.  Het plaatje was compleet: zijn passie voor gastronomie en muziek en mijn hartstocht voor cultuur en kunst.

Mauro en ikzelf tijdens een etentje.

 

Ons lievelingsplekje: Il Vittoriale degli Italiani in Gardone Riviera.

Dat Mauro nog meer in het verschiet had, bleek toen we na enkele jaren besloten om samen een huis te kopen.  Het voorstel om in te trekken bij zijn ouders, zoals traditioneel wel meer Italianen doen,  spraak me helemaal niet aan en zo kwamen we bij toeval in de groene heuvels van Solferino terecht. Aangezien samenlevingscontracten in Italië toch niet zo in zijn, trouwden we wijselijk voor de wet om alles te formaliseren. Dat Italië een land van tradities is, bleek nogmaals toen mijn schoonmoeder me even afkeurend bekeek op onze trouwdag omdat in het zwart gekleed was, maar ondertussen was het lieve mens al gewoon aan mijn anticonformistisch gedrag.

Aan het gemeentehuis van Solferino op onze trouwdag.

Op het eerste gezicht vond ik het grote herenhuis in Solferino maar niets, maar toen ik het mooie uitzicht en de oude hooischuur naast het huis zag, dacht ik daar kunnen we een Bed & Breakfast van maken.  Eerst zorgde we ervoor dat het woonhuis binnenin klaar was.  In Italië is de gevel het laatste van de to do lijst en onze lijst is nog altijd niet afgewerkt want we proberen alles zelf te doen in onze vrije tijd.

Voor de restauratiewerken.

We gaven de prioriteit aan het B&B dat dankzij Mauro’s behendige handen en mijn gevoel voor detail een pareltje geworden is. Ondertussen werd ons zoontje Tobia geboren en ook hij was helemaal in de ban van de restauratiewerken die we deden.

Zo vader, zo zoon.

Na de restauratiewerken.

Naast de goede waren er ook de minder goede dagen, waarin veel moed, steun en liefde nodig was om samen verder te gaan.  Het kleine filiaal van de multinational sloot en na vele jaren werk in de professionele verlichtingssector gingen ook daar de deuren voor mij dicht.  De keuze was vlug gemaakt, ik zou mij 100 % toewijden aan het Bed & Breakfast.  Om de gasten nog beter te kunnen ontvangen, besloot ik ook om mij verder te specialiseren in de toeristische sector.  Ondertussen slaagde ik voor het examen van erkend reisleidster en volg nog steeds heel wat cursussen om de streek nog beter te kunnen promoten (daarover een andere keer meer). Spijtig genoeg speelt op dit moment de crisis nog altijd een belangrijke en negatieve rol in Italië, maar geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om naar België terug te keren ! Mijn leven, mijn familie en mijn passies zijn hier ! Het verlies van mijn vaste job was een stapje terug op economisch vlak, maar verbeterde alvast de kwaliteit van mijn leven.  Ik doe nu wat ik graag doe: mijn grote passie voor la Bella Italia doorgeven.  E continuo, sorridendo a cogliere l’attimo en met de glimlach ga ik door met het plukken van dag – Carpe Diem !